Test1: Difference between revisions

Ἡ ρωλσιανή διαλεκτική ἔρχεται στήν ἐπιφάνεια. Τό ὅλο σχῆμα τῆς σταδιακῆς ἀνάβασης ἀπό τίς ἀφηρημένες ἠθικές ἀντιλήψεις στήν συγκεκριμένη θεωρητική σύλληψη τῆς δικαιοσύνης<ref>Εὔκολα ἀναγνωρίζουμε στήν ἀρχική ἰσορροπία τήν ἑγελιανή ἀμεσότητα, στήν πολλαπλότητα τῆς στενῆς ἰσορροπίας τίς θέσεις καί ἀντιθέσεις, στήν συμπεριληπτικότητα τῆς εὐρείας ἰσορροπίας τήν διαλεκτική ἀναίρεση (Ἕγελος, ''Φαινομενολογία τοῦ Νοῦ'', Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας, Ἀθήνα, 2007· G. W. F. Hegel, ''Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Λογικῆς'', Δωδώνη, Ἀθήνα-Γιάννινα, 1991). Πρβλ. M. Anderheiden, [https://www.bu.edu/wcp/Papers/Law/LawAnde.htm «Justification by Reflective Equilibrium in Rawls’s More Recent Work»], ''Paideia: Philosophy Educating Humanity'', 1998, ὅπου ὑποστηρίζεται –μέ ἐντελῶς ὡστόσο διαφορετική, περισσότερο «ἐσωτερική», προσέγγιση ἀπό τήν ἐδῶ ἐπιχειρούμενη– ἡ συγκρότηση τῆς εὐρείας ἰσορροπίας ἀπό περισσότερες στενές ἰσορροπίες.</ref> φανερώνει τό ἀνομολόγητο –ἤ, μᾶλλον, «ἀνεπίσημα» ὁμολογημένο–<ref>«Κατά μία ἔννοια, οἱ διαλέξεις γιά τόν Hegel [Rawls, 2000b]Χέγκελ σκιαγραφοῦν τήν γέφυρα μεταξύ τῆς καντιανῆς ἠθικῆς σκέψης καί τοῦ φιλελευθερισμοῦ τοῦ ἔργου τοῦ ἴδιου τοῦ Rawls» (B. Herman, '''Editor’s Foreword''', εἰς J. Rawls, '''Lectures on the History of Moral Philosophy''', Harvard University Press, Κέιμπριτζ Μασσ. καί Λονδίνο, 2000, σελ. xi-xix: xv), ἐνῶ ἤδη ὁ RawlsΡώλς, πραγματευόμενος τίς «θεμελιώδεις ἰδέες» τῆς θεωρίας του, εἶχε ἀνακαλύψει ἕναν ἀπό τούς ρόλους τῆς πολιτικῆς φιλοσοφίας, ἐκεῖνον τῆς συμφιλίωσης (reconciliation), στήν ''Φιλοσοφία τοῦ Δικαίου'' τοῦ HegelΧέγκελ (J. Rawls, '''Justice as Fairness: A Restatement''', Harvard University Press, Κέιμπριτζ Μασσ. καί Λονδίνο, 2001, σελ. 3, θέση πού ἐπαναλαμβάνεται στόν J. Rawls, '''Lectures on the History of Political Philosophy''', Harvard University Press, Κέιμπριτζ Μασσ., 2007, σελ. 10).</ref> χρέος τοῦ Ρώλς στόν Χέγκελ.<ref>Βλ. σχετικά S. Houlgate, Hegel, Rawls, and the Rational State, εἰς R. R. Williams, Beyond Liberalism and Communitarianism: Studies in Hegel’s Philosophy of Right, State University of New York Press, Ἄλμπανυ, 2001, σελ. 249-274 (κεφ. 12)· S. A. Schwarzenbach, «Rawls, Hegel, and Communitarianism», ''Political Theory'' 19(4), Νοέμβριος 1991, σελ. 539-571· M. Meek Lange, «Exploring the Theme of Reflective Stability: John Rawls’ Hegelian Reading of David Hume», ''Public Reason'' 1(1), 2009, σελ. 75-90.</ref> Τά ἐρωτήματα πού θέσαμε προηγουμένως (§ 1.2.) ἀπαντῶνται ἐντός αὐτοῦ τοῦ πλαισίου. Ἡ διαλεκτική μέθοδος, τήν ὁποία δικαιολογεῖ ἡ Ἀριστοτελική Ἀρχή, περιορίζει τήν ἐντύπωση τῆς «ἀταξίας» στό ἐνδιάμεσο τῶν καταστάσεων ἰσορροπίας: ὅπως ἀπεδείκνυε ἕνας ἄλλος κρυπτο-διαλεκτικός, ὁ Ἀνρί Μπεργκσόν,<ref>Εἶναι γνωστές οἱ σχέσεις τοῦ Μπεργκσόν μέ τόν ἀμερικανικό πραγματισμό, μέ τόν ὁποῖον ὁ Ρώλς ἦρθε σέ ἐπαφή μέσῳ τῆς μελέτης τοῦ Τζών Ντιούι, ἀλλά καί τῶν ἀμερικανῶν νομικῶν ρεαλιστῶν, βλ. E. T. Weber, ''Rawls, Dewey, and constructivism: on the epistemology of justice'', Continuum, Νέα Ὑόρκη, 2010. Ὅσο γιά τήν σχέση τοῦ Ντιούι μέ τόν Χέγκελ, ἡ θέση τοῦ ἴδου τοῦ Ρώλς εἶναι ἀποκαλυπτική: «Συνηθίζουμε νά τόν θεωροῦμε ὡς τόν ἱδρυτή ἑνός χαρακτηριστικά ἀμερικανικοῦ καί ὀργανικοῦ νατουραλισμοῦ καί, ἔτσι, παραβλέπουμε τό γεγονός ὅτι ὁ Ντιούι ξεκίνησε τήν φιλοσοφική του ζωή, ὅπως πολλοί ἄλλοι στά τέλη τοῦ 19^ου αἰῶνα, ἐξαιρετικά ἐπηρεασμένος ἀπό τόν Χέγκελ· καί ἡ ἰδιοφυία του ἔγκειται στό ὅτι προσήρμοσε μεγάλο μέρος ἀπό ὅ,τι ἀξίζει στόν ἑγελιανό ἰδεαλισμό σέ μία μορφή τοῦ νατουραλισμοῦ, ταιριαστή μέ τήν κουλτούρα μας» (J. Rawls, ''Kantian Constructivism in Moral Theory (1980)'', εἰς S. Freeman, ''John Rawls: Collected Papers'', Harvard University Press, Κέιμπριτζ Μασσ. καί Λονδίνο, 1999, σελ. 303-358: 303-304).</ref> ἡ φαινομενική «ἀταξία» εἶναι ἁπλῶς ἡ περιστολή τῆς γεωμετρικῆς τάξης χάριν τῆς ζωτικῆς τάξης, τῆς τάξης τῆς δημιουργικῆς ἐξέλιξης.<ref>Βλ. Ἐρ. Μπερξόν [sic], ''Ἡ δημιουργική ἐξέλιξη'', β’ ἔκδ., Πόλις, Ἀθήνα, 2006, σελ. 214 ἑπ., 265 ἑπ. .</ref>